Chapter 9

Byłam wściekła. Wściekła na to, że Ella zadzwoniła do mojej mamy i opowiedziała jej każdy szczegół, który jest pokazany w wiadomościach. Po jaką cholerę ona w ogóle do niej dzwoniła? A moja mama? Zabroniła Harry'emu przebywać ze mną? To śmieszne, bo mam 20 lat, sama potrafię zapanować nad swoim życiem.

Mama weszła do środka i próbowała położyć swoją dłoń na moim ramieniu, kiedy ją zignorowałam, odrzucając od mojego ciała. Moje emocje to związanie smutku i złości. Bardziej brałam pod uwagę złość. Jeśli ona naprawdę myśli, że przestanę widywać się z Harrym, to musi wiedzieć, że nie jest normalną osobą.

-Hannah. Musimy porozmawiać – rzuciła po chwili ciszy

Wszystko co zrobiłam w tym momencie, to bez żadnego słowa udałam się do kuchni i usiadłam przy stole. Chwilę później, moja mama zrobiła to samo, siadając na krześle po drugiej stronie stołu. Była zdenerwowana. Nie miała powodu na bycie zdenerwowaną. Nie wiedziała, jak naprawdę jest z Harrym. Wszystkie 'wiadomości' to stek bzdur.

-Ella zadzwoniła do mnie i powiedziała mi wszystko. Czy ty wiesz, że chodzisz po mieście z gwałcicielem? Hannah, on może ci coś zrobić. Nie masz pojęcia do czego może być zdolny. Co jeśli...

-Naprawdę mamo? - przerwałam jej - Myślisz, że naprawdę chodziłabym z Harrym gdybym mu nie ufała? To co powiedziała ci Ella to stek bzdur. Ty jesteś jedyną osobą, która go wzięła do naszego domu, nie zapominaj o tym. A. I następnym razem jak zamierzasz mu coś zarzucić, zapytaj mnie o to! – krzyknęłam do niej i patrzyłam na nią z zażenowaniem. Co innego miałam do niej powiedzieć? Żadne z jej słów nie jest prawdziwe a jeszcze karze mi w nie wierzyć?

-Hannah. Idź do swojego pokoju – rozkazała tracąc ze mną kontakt wzrokowy.

-No właśnie – prychnęłam sarkastycznie po czym wstałam od stołu.

Dotarłam do schodów po których szłam jak 3-letnia dziewczynka, stając obiema nogami na jednym stopniu. Czasem chcesz odgrywać 3-letnie dziecko kiedy sprawy się komplikują. Byłam zdenerwowana, ale to nie zapobiegło mojemu smutku. Nawet nie wiem kiedy, łzy spłynęły strumieniami po moich policzkach. Moja mama powiedziała, że nie dopuści do spotkania mojego i Harry'ego. Wierze, że tak bezie. Znam ją. Pocieszało mnie to, że Harry będzie chciał temu zapobiec. Może porozmawia z moją mamą i powie jej jak to jest z tymi wiadomościami które są na nagłówkach gazet. Cieszyłam się, że znalazłam kogoś takiego jak on. Był inny, niż wszyscy.

Podeszłam do szafki z ciuchami i wygrzebałam z niej krótkie spodenki i jakiś biały t-shirt. Założyłam je na siebie nie patrząc nawet co to jest. Ubrałam się i położyłam na łóżku. Włączyłam TV i zaczęłam oglądać 'Telly'. Zdecydowanie mój ulubiony serial. Każda scen powodowała, że śmiałam się jak kurczak w święta.

Chwilę później usłyszałam dźwięk telefonu. Wyświetlacz zabłysnął w mojej torebce. To dziwne. Przecież nie mam telefonu. Wzięłam do ręki swoją torebkę i wygrzebałam z niej czarnego iPhone'a. Dokładnie tego o którego chciałam poprosić moją mamę. Harry. Tylko on wiedział, że chciałam taki kupić.

Sunęłam palcem po zielonym ekranie, żeby znaleźć na nim wiadomość. Oczywiście od Harry'ego.

Moje serce zatrzymało się w niespodziance. Cieszyłam się z tego, że mogę jeszcze porozmawiać z Harrym. Nie wiem czy byłabym zdolna do zaśnięcia bez rozmowy z nim. Prawdopodobnie nie. Ale zastanawiało mnie jedno. Skąd wie co mm na sobie? Szpieguje mnie?

W tej samej sekundzie w której skończyłam odczytywać wiadomość od Harry'ego, wstałam z łóżka i podeszłam do okna. Byłam podekscytowana. Uśmiech nie schodził z mojej twarzy. Otworzyłam ostrożnie okno i zobaczyłam Harry'ego. Stał oparty o swój samochód ze skrzyżowanymi rękami w piersiach. Pomachałam do niego nieśmiało. Chłopak przyłożył dłoń do swoich ust i posłał mi całusa. Udałam, że go odwzajemniam przykładając opuszki swoich palców do moich ust. Uśmiechnął się szeroko po czym pomachał mi na pożegnanie, wchodząc do samochodu i odjeżdżając. Zamknęłam okno i znów podążyłam do swojego łóżka, kładąc się na nim. Wzięłam do ręki swój nowy telefon i położyłam na swoim brzuchu z nadzieją, że Harry do mnie napisze. Opuszkami palców jeździłam po tyle urządzenia. Coś jednak przykuło moją uwagę. Na tyle telefonu było coś napisane. Włączyłam swoją lampkę nocną i przybliżyłam do niej telefon. Moje oczy otworzyły się szerzej a łzy spłynęły po mojej twarzy. Na klapce było napisane małymi literami

„Forever and Always Hannah

xoxo Harry”

Kupił mi telefon i specjalnie dla mnie zrobił na nim napis. Nigdy wcześniej nie mogłabym się spodziewać, że Harry zrobi taki piękny gest ze względu na mnie.

Wyłączyłam lampkę i położyłam się z powrotem na łóżku nadal jeżdżąc palcem po napisie.

To co zrobił jeszcze bardziej nasiliło moje uczucia i zmieniło podejście oraz perspektywę, jeśli chodzi o jego osobę. Nie pamiętam już tej złej strony Harry'ego, której się bałam. Nareszcie znalazłam te inną stronę. Nareszcie... zmieniłam go. Moje myśli sięgały Harry'ego. Cały czas. Aż w końcu zasnęłam.

~~~

Obudził mnie zapach bekonu. Uwielbiałam bekon. Moja mama właściwie nie gotowała rodzinnych przysmaków odkąd mój tata od nas odszedł. Prawie codziennie zamawialiśmy jedzenie do domu, albo jedliśmy na mieście. Czy to był jej sposób na przeprosiny? Mogłaby tak właściwie zrobić coś więcej niż zrobienie śniadania. Leżąc, usłyszałam kroki zbliżające się do mojego pokoju. Popatrzyłam na drzwi, kiedy moja mama otworzyła je.

-Potrafisz pukać? - rzuciłam patrząc na mamę z lekkim zdenerwowaniem

-Dzień dobry Hannah – brzmiała bardzo... normalnie. Czyli ona nie jest zdenerwowana na mnie, może jednak zamierza coś powiedzieć jeśli chodzi o Harry'ego.

-Przepraszam... nie miałam tego powiedzieć. Dzień dobry – poprawiłam się

-Hannah, posłuchaj – usiadła na moim łóżku, zaraz obok mnie – Wiem, że jesteś na mnie wściekła, ale kiedy zobaczyłam wczoraj wieczorem Harry'ego przed twoim oknem, wiedziałam, że nie zostawi cię samej – wytłumaczyła

Co? Czyli ona nas widziała? Mnie, jego, nas?

-Ty... widziałaś go wczoraj? - zapytałam niepewna co usłyszę później

-Widziałam. I to dlatego do niego zadzwoniłam. Rozmawialiśmy ze sobą, co trwało jakbyśmy gadali godzinami. Wytłumaczył mi wszystko. Wszystko o czym mówili w wiadomościach. Nadal jestem, tym trochę wstrząśnięta. Chcę tylko, żebyś był bezpieczna, kochanie. Jesteś moją córką, to raczej normalne, że się o ciebie martwię, niezależnie od tego ile masz lat

Odwróciłam się w jej stronę i zamknęłam ją w głębokim uścisku. Muszę przyznać, że źle czułam się po tym jak krzyczałam na nią, ostatniego wieczoru. Gdzieś tam daleko w głębi wiedziałam, że ona sama ma serce i umysł jeśli chodzi o moje związki. Pewnie doskonale wie, że nie udaję szczęśliwej tylko nią jestem.

-Dziękuję mamo. I przepraszam cię za wczoraj. Nie chciałam na ciebie krzyczeć. Wiesz, że tego nie zrobię – odsunęłam się od niej kiedy otworzyłyśmy uścisk.

-Nie ma sprawy, skarbie. Chodź na dół, śniadanie już czeka. Harry na dole smaży bekon – uśmiechnęła się do mnie szeroko.

Czy ona właśnie powiedziała 'Harry'? W sumie, trochę dziwiło mnie, że moja mama robi śniadanie, ale to, że nie robi to ona a Harry dziwi mnie jeszcze bardziej. Wstałam szybko z łóżka i zbiegłam na dół. Łzy uformowały się w kącikach moich oczów. Byłam już zmęczona ciągłym płaczem, nawet jeśli chodzi o szczęście. Harry stał naprzeciwko kuchenki. Radio było włączone a w jego głośnikach rozbrzmiewała piosenka Janoskians. Boże! Nawet nie mówcie mi, że on też uwielbia ten zespół! Biały ręcznik spoczywał na prawym ramieniu Harry'ego kiedy ten lekko zawijał biodrami tańcząc w rytm muzyki. Zaśmiałam się kiedy patrzyłam jak zwinnie się porusza. Usłyszał mój śmiech i obrócił się w moją stronę.

-Harry! - krzyknęłam trochę głośniej niż planowałam po czym podbiegłam do chłopaka zaplątując swoje ręce wokół jego bioder.

-Dzień dobry, piękna – odpowiedział po czym pocałował czubek mojej głowy obejmując mnie jedną ręką

-Tęskniłam za tobą – dodałam kiedy odchyliłam się od niego

-Ja za tobą też, kochanie – uśmiechnął się do mnie po czym poczułam jak krępująco się ode mnie odsuwa. Popatrzyłam w górę na niego kiedy ten wskazał oczami na punkt za mną.

Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam moją mamę. Płakała. Jej łzy spływały płynnie po jej policzkach a oczy robiły się czerwone. Harry wyłączył radio i kontynuował smażenie bekonu. Podeszłam do mamy z troską biorąc do ręki jej dłoń ściskając ją.

-Mamo? Coś się stało? Dobrze się czujesz? - zapytałam

-Pewnie, że tak. Nie bądź niemądra. Po prostu jestem szczęśliwa, że nareszcie znalazłaś chłopaka z którym jesteś szczęśliwa – przytuliła mnie do siebie

-Oh, mamo

Mocniej chwyciłam ją i przytuliłam. Mogłam śmiało powiedzieć, że w życiu mojej mamy brakowało mojego ojca. Tęskniła za nim, ale nie zapomniała jak ją potraktował. Dwa związki? Dwa romanse? To było nie do zniesienia. Skrzywdził moją mamę w najgorszy możliwy sposób. Nienawidzę go za to. Nienawidzę widzieć mojej mamy kiedy płacze. Myślę, że to, że związałam się z Harrym, naprawdę ją uszczęśliwia.

-Jedzenie gotowe – Harry powiedział nieśmiało, pewnie co chwile patrząc jak moja mama urania następne łzy a ja ją przytulam uspakajając.

-Chodź Hannah, idziemy jeść – powiedziała po czym odchyliła się lekko od mojego ciała ciągnąc mnie za rękę do kuchennego stołu.

-Mamo, naprawdę dobrze się czujesz – zapytałam kiedy ujrzałam nowe łzy napływające do jej oczu.

-Wszystko ze mną dobrze – uśmiechnęła się

Podeszłam do Harry'ego, który odsunął dla mnie krzesło tuż obok siebie. Bekon i jajka. Uhh, moje ulubione. Wszyscy jedliśmy w ciszy kiedy Harry się odezwał.

-Przepraszam Ashley, mógłbym cię o coś spytać?

Moje oczy otworzyły się szeroko. Albo Harry zapyta o coś głupiego, albo o coś co ją wkurzy.

-Oczywiście Harry, pytaj o co chcesz – odpowiedziała z uśmiechem. Taką właśnie moją mamę lubię oglądać. Pogodną i uśmiechniętą.

-Rzuciło mi się ostatnio w oko ogłoszenie na temat balu maskowego w Londynie. Naprawdę bardzo ucieszyłbym się gdyby Hannah mogła pojechać na niego razem ze mną. Nie musiałabyś się o nic martwić. Po śniadaniu wziąłbym Hannę na małe zakupy, żeby mogła kupić dla siebie jakieś ubranie. Bilety są już kupione. Nigdy nie miałem z kim na niego pojechać. Czy mogłaby Hannah pojechać tam ze mną? - Harry zapytał.

Poczułam się trochę nerwowa bo nie wiedziałam czy moja mama zgodziłaby się. W sumie mam 20 lat, sama mogę zdecydować, ale moja mama jest typem kobiety która bardzo martwi się o swoje dzieci. Ja osobiście cieszę się na wspólny wyjazd z Harrym.

-Harry, naprawdę fajnie byłoby gdyby Hannah pojechała z tobą, ale Londyn jest naprawdę daleko stąd a ogółem nie będę jak miała skontaktować się z Hanną. Ella również powiedziała mi, że Hannah straciła swój telefon – wytłumaczyła po cym popatrzyła mi w oczy

-Proszę – Harry popatrzył jej w oczy kiedy chwycił jej dłoń w swoje dwie – Hannah ma telefon. To mały prezent który jej podarowałem. Już wpisałem w niego twój telefon. Jest gotowa – uśmiechnął się

-Jesteś zbyt dobry dla mojej córki – zaśmiała się – Naprawdę nie musiałeś. Ja mogłam kupić jej telefon. Już zauważyłam jak troszczysz się o Hannę, więc się zgadzam. Hannah może jechać z tobą

Zdziwiłam się kiedy się zgodziła. Naprawdę byłam w szoku. Ale to tylko powiększyło moje wewnętrzne emocje.

-Dziękuję, dziękuję, dziękuję! - wykrzyknęłam szczęśliwa po czym wstałam z krzesła i podeszłam do mojej mamy, przytulając ją. Kiedy otworzyłam uścisk, podeszłam do Harry'ego i dałam mu krótkiego buziaka w usta – I tobie też dziękuję – uśmiechnęłam się do niego i z powrotem usiadłam na miejscu.

-Dziękuję Ashley, to dużo dla mnie znaczy – podziękował puszczając jej dłonie

-Nie ma problemu. Ale mam jedno pytanie. Jak się tam dostaniecie? Mam kupić dla was bilety lotnicze? - zapytała

-Wszystko jest załatwione. Naprawdę nie musisz się o nic martwić – odparł z uśmiechem

Wszystko załatwione? Więc wiedział, że moja mama się zgodzi. A co jeśli ja nie chciałabym z nim jechać? Wszystkie plany byłyby pogrzebane, ale pewnie Harry zna mnie na tyle, że wiedział o mojej decyzji od samego początku.

-Dobrze. Więc, muszę się z wami pożegnać bo za chwilę zaczynam pracę. Bawcie się dobrze – moja mama zakomunikowała po czym podeszła do drzwi frontowych i otworzyła je – A! I Hannah! Nie kupuj nic wyzywającego – ostrzegła mnie

-Nie martw się, mamuś. Znajdę coś co będzie do mnie pasować. Do widzenia, kocham cię – odparłam do niej kiedy ta zniknęła zamykając za sobą drzwi.

-Kocham cię też! - usłyszałam jej głos zza drzwi

-Poczekaj minutkę, lecę się przebrać – powiedziałam do Harry'ego dając mu małego buziaka w policzek

-Dobrze – odparł krótko kiedy byłam już w drodze na górę.

Włożyłam na siebie luźną koszulkę i obcisłe dżinsy. Nałożyłam lekki make-up i wsadziłam swój telefon do tylnej kieszeni, biorąc po drodze torebkę i schodząc na dół.

-Jesteś gotowa, kochanie? - zapytał Harry z uśmiechem kiedy byłam już na dole.

-Chodźmy – zachichotałam kiedy chłopak chwycił mnie za rękę wychodząc z mieszkania.

Zamknęłam za sobą drzwi od mojego domu po czym wsiedliśmy obydwoje do samochodu Harry'ego. Znalezienie jakiejś ładnej sukienki było pierwszą rzeczą na mojej liście.

___________________________________________________________

Taka mała zapowiedź... w kolejnym rozdziale pojawi się po raz kolejny ojciec Harry'ego. 

Co sie stanie... dowiecie sie w 10 :) - @WrongSizeShoe1D
AHA! JESZCZE JEDNA BARDZO WAŻNA SPRAWA! BARDZO 'MIŁA' DZIEWCZYNA CZYTA KAŻDY JEDEN ROZDZIAŁ TEGO OTÓŻ BLOGA KTÓREGO TŁUMACZE. ELO! PEWNIE TO CZYTASZ! JEŚLI MASZ ZAMIAR TO SKOPIOWAĆ I WSTAWIĆ NA SWOJEGO BLOGA (KLIK) TO LEPIEJ PIERDOLNIJ SIE KURWA KAPCIEM W RYJ! NIE PO TO JA TO TŁUMACZE, EBY KTOŚ SOBIE TO KOPIOWAŁ I WSTAWIAŁ DO SIEBIE! NIE OZNACZYŁAŚ MNIE NAWET, A NAWET JEŚLI, TO WIESZ, ZE NIE MASZ PRAWA TAK ROBIC? WIESZ CO TO PRAWA AUTORSKIE? MOGE CI JE PRZEDSTAWIĆ!
PO CO DWA BLOGI Z TAKĄ SAMĄ TREŚCIĄ? DZIEWCZYNO! OGARNIJ SIĘ I USUŃ TO SWOJE GÓWNO!
POZDRAWIAM, JOANNE X

  Prosze o komentarze, naprawde! +50? x