Chapter 4

Moje serce zaczęło bić mocniej i szybciej. Praktycznie całe moje ciało się trzęsło. Skąd wziął mój numer? Wziął wcześniej mój telefon. Cholera! Mogłam go zablokować.

Rozejrzałam się wokół z nadzieją, że Harry nigdzie za nami nie jest. Właściwie nigdzie go nie było, ale miałam dziwne uczucie, że gdzieś jest albo wie gdzie ja jestem. Z całego niepokoju uroniłam z oczów kilka łez.

-Hannah? Wszystko w porządku? - zapytała Ella z niepokojem

Starłam łzy które spływały wzdłuż moich policzków. Nie chciałam, żeby wiedziała co tak naprawdę się wydarzyło.

-Oh, tak. Wszystko w porządku. Po prostu jedźmy do mojego domu, dobrze? - powiedziałam nerwowo nie patrząc jej w oczy.

-Co ci napisał? - rzuciła po chwili

-Oh, um... popatrz

Podniosłam swój telefon do twarzy Ellie. Przeczytała kawałek wiadomości i z powrotem wróciła wzrokiem na drogę przed nami. Robiła tak jakieś 3 razy aż w końcu dobrnęła do końca.

-Hannah. Nie martw się. Jesteś ze mną bezpieczna. Chcesz jechać z tym na policję? Oni na pewno zdejmą ci go z pleców

-Nie! To znaczy... Proszę, nie. Ostatnią rzecz którą potrzebuję to wplątanie się w jakieś policyjne gówno

-Musisz komuś powiedzieć, Hannah. Harry naprawdę może co...

-Nie. Po prostu nie rozmawiajmy o tym – przerwałam jej

-Dobrze, ale jeśli coś będzie nie tak, dzwoń do mnie. Proszę cię

Ella dojechała w końcu do mojego mieszkania. Odwróciłam się w stronę dziewczyny i przytuliłam ją w podziękowaniu za pomoc. Otworzyłam drzwi, żeby wysiąść z auta, ale Ella chwyciła mój nadgarstek.

-Zadzwoń, proszę – powiedziała trzymając jedną ręką moją dłoń a drugą kierownicę.

-Jeszcze raz dziękuję za to, że mnie podwiozłaś – odparłam ignorując jej prośbę.

Wyciągnęłam nadgarstek z jej uścisku i udałam się do mieszkania. Zobaczyłam, że przed budynkiem stoi samochód mojej mamy, co znaczyło, że jest w domu i pewnie powie coś o moim późnym powrocie do domu. Wyciągnęłam kluczyki z torebki i włożyłam je do zamka, przekręcając je i wchodząc do środka. Usłyszałam jak moja mama się śmieje. Pewnie już widziała mnie przez okno, że wróciłam. Odłożyłam torbę na miejsce i zaczęłam ściągać buty. Kiedy skończyłam poszłam do salonu i jeszcze przebywając w korytarzu zaczęłam przepraszać za późne przyjście.

-Mamo, przepraszam, że tak późno, ale...

Zatrzymałam swoje słowa, kiedy moje serce zaczęło bić mocniej na widok Harry'ego siedzącego na kanapie. Był przykryty kocem.

-Hannah, kochanie, nareszcie jesteś – uśmiechnęła się podchodząc do mnie i zamykając mnie w uścisku. Objęłam ją ramieniem skanując Harry'ego, który stał za plecami mojej mamy z największym uśmieszkiem jaki kiedykolwiek u niego widziałam. Jak się tu znalazł? Moje ciało zaczęło drżeć ze strachu.

-Hannah, skarbie. Wszystko w porządku? Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha

-Raczej coś gorszego – powiedziałam szeptem bez chwili namysłu – To znaczy, nie mamo. Wszystko jest okej – poprawiłam szybko

-Dobrze. Więc, Hannah. Jechałam wcześniej od twojej cioci i zobaczyłam tego samotnego chłopaka, który szedł w tym zimnie prawie nagi. Ma na imię Harry. Harry, Hannah, Hannah, Harry – moja mama gestem ręki wskazała na mnie po czym Harry'ego chcąc, żebyśmy się poznali. Szkoda, że nie wiedziała, że się już poznaliśmy tylko w mniej przytulnych okolicznościach.

Nie mogę uwierzyć, że on tu jest. Nie było więcej strachu w moim ciele, tylko obrzydzenie. Jak on mógł użyć mojej mamy, żeby dostać się do mnie.

-Cześć – Harry nerwowo się uśmiechnął

Oh, skąd ta nagła zmiana nastroju, skoro jesteś skrępowany w moim towarzystwie, dupku.

-Mhmm – to wszystko co odpowiedziałam na jego 'czułe' „cześć”.

-Hannah. Zaprowadź proszę Harry'ego na górę do mojego pokoju. Twój tata zostawił tam kilka swoich rzeczy. Są zapakowane w kartony

-Dobrze. W tę stronę – nie patrzyłam nawet w stronę chłopaka tylko ruszyłam po schodach w górę. Kiedy doszliśmy do pokoju mojej mamy, zatrzymałam się i odwróciłam w stronę chłopaka.

-Dobra. Wyjaśnij co się naprawdę wydarzyło. Bez żadnych cholernych żartów tym razem – wysyczałam przez zęby

-Co masz na myśli? Byłem tylko samotnym chłopakiem, który szedł w zimnie prawie nagi. Musiałem się z kimś zabrać – powiedział udając niewinnego chłopczyka – Jakaś dziwka ukradła moje auto

Inaczej obraziłam się na te słowa, ale taka prawda. Przyzwyczaiłam się do tego, że jestem nazywana dziwką, ale tylko niektórzy wiedzą, że puszczam się z obcymi kolesiami.

-Zlej mnie za to – prychnęłam pod nosem

Odwróciłam się i weszłam do pokoju mojej mamy. Otworzyłam pierwsze lepsze pudło wyciągając z niego koszulę i dżinsy. Nie obchodziło mnie za bardzo jak one wyglądają i jakiego rozmiaru są.

Podałam rzeczy Harry'emu zamykając pudło.

-Łazienka jest na dole zaraz obok wejścia – rzuciłam – Pośpiesz się i ubierz szybko więc będziesz mógł szybciej wyjść. Chora jestem od tego, że ciągle jesteś obok

-Oh, skarbie. Ja się nigdzie nie wybieram. Twoja mama była na tyle miła, że pozwoliła mi się tu zatrzymać na noc – na jego ustach pojawił się naprawdę wielki uśmieszek.

Przepraszam, co?

-Mamo! - zawołałam, ale właściwie pytając

Odepchnęłam stojącego w drzwiach Harry'ego i zbiegłam na dół, żeby wytłumaczyć coś z mamą. Weszłam do kuchni, ale nigdzie jej nie było. Salon. Nic. Dostrzegłam małą karteczkę powieszoną na drzwiach frontowych.

„Hannah, musiałam wyjść. Zaprosiłam Harry'ego na noc. Proszę, znajdź dla niego miejsce w pokoju gościnnym. Będę jutro rano. „

Teraz sprawy zaczęły się układać. Harry musiał wiedzieć, że coś wypadnie coś mojej mamie. Jestem sama w domu. Z Harrym. Z chłopakiem, który jest podejrzewany o gwałt. Wspaniale.

Usłyszałam ciche kroki na górnym piętrze. Nie chciałam przybywać z Harrym. Pomyślałam, że najlepiej się schować. Zgasiłam szybko wszystkie światła i schowałam się za kanapę w salonie. Usłyszałam Harry'ego chodzącego po kuchni.

„Oh, bawimy się w chowanego? Uwielbiam tę grę – wołał dosyć głośno śmiejąc się – Hannah? Gdzie jesteś kochanie?

Nienawidzę tej porąbanej gry w kotka i myszkę, którą Harry tak uwielbia. Poklepałam ręką swoją kieszeń i wyczułam pod nią telefon. Wyciągnęłam go i sunęłam palcem po ekranie orientując się, że fleszem z telefonu zdradzam swoją obecną kryjówkę. Kiedy usłyszałam jak chłopak wraca na górę, powoli wyszłam zza kanapy i udałam się w stronę łazienki. Strąciłam jakieś szkło, które lekko osunęło się ale w porę je złapałam. Zaczęłam panikować, kiedy usłyszałam jak Harry zbiega z powrotem ze schodów. Słyszał mnie. Cholera. Nie przejmowałam się dźwiękiem więc otworzyłam szybko drzwi do łazienki, żeby szybko do niej wejść, ale Harry wyciągnął ramię do moich bioder i podniósł mnie przekładając przez swoje ramię. Moje ciało odwrócone było do góry nogami a ja sama nie wiedziałam co mam teraz zrobić.

-Harry! Cholera, Harry! Puść mnie! - krzyczałam uderzając pięściami o jego plecy jak 3 letnie dziecko. Raniłam siebie bardziej niż jego. Moje dłonie robiły się fioletowe kiedy kontaktowały się z jego ciałem. Jego plecy były twarde, wszędzie tylko te wypakowane mięśnie przez które tylko nie mógł czuć jak bardzo mocno w niego uderzam. Oderwałam wzrok od jego ciała i przeniosłam je na pomieszczenie w którym jesteśmy. Mój pokój. Harry położył mnie na łóżku. Odczołgałam się od niego i usiadłam na łóżku, najdalej od chłopaka.

-Twoja mama kazała mi dopilnować cię, że będziesz w łóżku. Więc śpij – zażądał.

Jaja sobie robi? Będzie rozkazywał MI w MOIM domu?

-Harry, mam 20 lat. Nie martw się o to co robię! - wykrzyczałam i poczułam jak z mojego oka spłynęła łza. Uśmieszek pojawił się na jego twarzy a 2 dołeczki wraz z nim, kiedy odpowiedziałam na jego żądanie. Odwrócił się i wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. Podniosłam się z mojej fatalnej pozycji i podeszłam do drzwi otwierając je i wychodząc.

-Harry! - krzyknęłam

Na twarzy chłopaka pojawiła się złość. Zaczął podchodzić w moją stronę. Wiedziałam, że nie lubi jak mu się sprzeciwiam i nie dostosowuje się do tego co mówi.

-Mówiłem, że masz iść spać – rzucił groźnie

-Chcę pokazać ci, gdzie masz spać. To jest MÓJ dom

Gestem ręki wskazał mi przejście pomiędzy nim i ścianą. Odebrałam gest i zeszłam po schodach na dół, kiedy ten szedł tuż za mną. Nie chciałam, żeby Harry spał ze mną w jednym domu. To zbyt niebezpieczne.

-Tutaj, Harry – otworzyłam drzwi do pomieszczenia

-Tu jest... ciemno

-3 metry dalej jest włącznik światła – podsumowałam – śpij dobrze

Harry wszedł do środka, co dało mi szansę na wycofanie się stąd. Trzasnęłam drzwiami zamykając je na zewnętrzny zamek. Zobaczyłam jak za drewnianą powłoką zaświeciło się światło.

-Hannah! Czemu do cholery jestem w twoim garażu? - krzyknął po drugiej stronie drzwi.

-To miejsce w którym będziesz spał. Baw się dobrze, Harry. Nie uderzaj w drzwi. Są mocne. Złamiesz sobie rękę – zaśmiałam się odchodząc od drzwi.

-Hannah! - krzyknął uderzając w drzwi.

Ignorowałam dźwięk który był powodowany zderzeniem pięści Harry'ego z drzwiami i jego krzykami. Wróciłam na górę i włożyłam na siebie majtki oraz szeroką koszulę. Wzięłam do ręki swój telefon aby napisać krótką wiadomość do Ellie. Dałam jej znać, że jestem w domu i wszystko jest w porządku. Pomyślałam, że dobrym wyjściem będzie nie wspominanie o Harrym. Odłożyłam telefon i czekałam na odpowiedź, ale za nim ją dostałam, zasnęłam.

~~~

Obudziłam się w środku nocy. Popatrzyłam na zegarek. Godzina wskazywała 4:30. Chciałam zejść na dół, żeby zobaczyć co z Harrym. Tylko mieć pewność, że wszystko jest ok, ale bałam się. Nie słyszałam krzyków i pukania więc pomyślałam, że poszedł już spać. W każdym razie i tak musiałam zejść na dół, żeby czegoś się napić.

Schodząc na dół poczułam chłód. Przestraszyłam się kiedy zobaczyłam, że drzwi do garażu są otwarte. Zamarłam w miejscu nie wiedząc co zrobić. Weszłam w końcu do garażu, ale nikogo w nim nie było. Elektryczne drzwi do garażu nie były otwierane, więc on nadal gdzieś tutaj jest. Ale gdzie? Dostrzegłam świecące się światło w łazience za ścianą. Powoli podeszłam do niej i przyłożyłam jedno ucho do drzwi. Wszystko co mogłam usłyszeć to ciężki oddech Harry'ego i głośne pomruki.

-Jestem nikim! Jestem pierdolonym niewypałem. Nigdy nie dostanę tego czego chcę. Nigdy nie będę dla niej ważny! Jestem cholernym kutasem! - Harry krzyczał

Otworzyłam drzwi kiedy moje serce stanęło w miejscu. Przyłożyłam swoje dłonie do ust stojąc w miejscu. Wszędzie była krew. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Harry trzymał w ręce żyletkę i nie patrząc w moją stronę robił na skórze kolejne cięcia. Łzy zaczęły spływać strumieniami z moich oczów.

___________________________________________________________

Pamiętacie 27 tattoos? Jakieś 60, 70, 80, 90 a nawet 100 komentarzy pod postami. 

A tutaj? 20. Wiem, że akcja się dopiero rozkręca, ale naprawdę lubie czytać wasze komentarze. Kiedy piszecie 'pierwsza' czy 'a jednak nie'. To zabawne. Prosze was, komentujcie jak czytacie, to dla mnie ważne, mobilizuje mnie do dalszego tłumaczenia.

prosze was!